مقـاله –ما گریه را می خندیم! ، آرش راهبر

¤مقـاله –ما گریه را می خندیم!

?آرش راهبر

ایراد احتمالا از ماست، مایی که نمی‌دانیم بخندیم یا بگرییم؟ اینکه کاروان ورزشی ایران به اولین مدال خود رسیده فی‌نفسه نکته خوشحال‌کننده‌ای است اما ذوق و شوق زایدالوصفی که به خاطر این برنز در تلویزیون و صدالبته دستگاه ورزش به راه افتاده ناخودآگاه ما را به فکر فرو می‌برد. ظاهر امر این است که ما اولین مدال را گرفته‌ایم و باید کرور کرور شکر به‌جای بیاوریم و دست همدیگر را بفشاریم اما در باطن ندایی به ما نهیب می‌زند. ما تازه همسایه و همنشین کشور فقیر و بی‌مال و منال و گرسنه‌ای مثل توگو شده‌ایم. باز هم خدا پدر و مادر مراد محمدی و اهالی کشتی را بیامرزد که ما را برد جزء مدال‌بگیرها وگرنه هنوز باید بین صد و خرده‌ای کشور بی‌مدال قنبرک می‌زدیم و افسوس می‌خوردیم.

اما تا می‌آییم کمی خوشحالی کنیم یادمان می‌افتد که یک مدال برنز واقعا سزاوار کشور 70 میلیونی با این همه مدعی قهرمانی نیست. ما برای فتح‌الفتوحی چراغانی کرده‌ایم که در اصل یک جور عقبگرد یا به عبارت بهتر یک باخت محسوب می‌شود. جوری شادی می‌کنیم و سرود حماسی پخش می‌کنیم که انگار پیش از این «ایران کشور شیران» نبوده است.
بله می‌توانیم دلخوش به این برنز باشیم و از فرط سرخوشی سرمان را به سقف بکوبیم. بعد هم یادمان برود که المپیک 2012 به چشم به هم‌زدنی از راه می‌رسد و ما هنوز سرمست برنز «مراد» هستیم و بعد همین برنز را هم بدهیم برود پی کارش...
عرض کردم که اشکال از ماست که نمی‌دانیم بخندیم یا گریه کنیم بر این مدال. وقتی می‌بینیم که مغولستان با یک مدال طلا، زیمبابوه با یک طلا یا جامائیکا با دو طلا از بالا به ما می‌خندد فقط می‌توانیم سرمان را پایین بیندازیم. اما از طرف دیگر از اینکه یک ورزشکار در سیستم پر از ایراد و انتقاد و دیمی می‌آید روی روی صحنه و مدال را هر طور شده می‌گیرد دلمان از خوشی می‌لرزد. ای کاش می‌دانستیم که باید با این تک مدال پس از گذشت 11 روز از المپیک چه کنیم، ای کاش...